13 Mart 2020, Cuma
saat: 20:36
acayip rüyalar görüyorum. post apokaliptik bir Rusya'da, işime kırmızı çelik yığını dönme dolaplara benzeyen toplu taşıma araçlarıyla gidiyorum. dünya kocaman bir bagaj bandına dönüşmüş ve her gün dönme dolapların son duraklarından karşı kıyılara gövdesi paslanmış gemileri yürütüyorlar kazıklarla. kendimi genç, güçlü ve her şeyden ziyadesiyle uzaklaşıyor gibi hissediyorum.
arkamdan yürüyüp belimden tutuyor beni. ah dediğimi hatırlıyorum. bu benim rüyam mı yoksa ziyarete mi geldim? lise üniformam olan lacivert ceketimin cebinden takım elbise giymiş ken bebeğimin çıplak ayakları çıkıyor. derse geç kalıyorum o salak bebeği 10 liraya almak için.
üstelik saat beş buçuk. oğlumu okuldan almayı unutmuşum! kendimi oğlumun okulunda buluyorum.. yanında defne hoca var. bana kızacak! nasıl unuturum? ama hiç kızmıyor. kendimle aramda hiçbir boşluğun kalmadığı tek yer rüyalar.. orda mutsuzken bile hiçbir his kalbime yük değil. hiçbir şey bana ait değil.
