27 Mart 2020, Cuma
saat: 12:27
Bir haftadır evdeyiz.Daha önce iş için mecburen ben çıkıyordum,diğerleri yine evde kalıyordu.Evde kalmaya başladığımdan beri eve birşey bulaştıracağım korkusu geçti.
Çok yoğun şekilde -bazı günler gece bile- çalışıyorum.Çalıştığımda zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum.Zaten gün rutine bindi ; uyan, kahvaltı yap, otur çalış, arada D.la tv karşısında otur, yemek ye, çalış, aralarda D. ilgi isteğini karşıla, kısa oyunlar, kitap okumalar, boyamalar falan. Akşam mesai bitince hep beraber Leslie'yle yürüyüş.Sonra aile zamanı, duş,öpüşme koklaşma, akşam yemeği, Dyi uyutma.Sonra ya yine çalışma ya da biraz film falan izleme.Daha öcne 4 saat yolda geçerken şimdi hiç yola enerji/zaman harcamadığım halde aşırı yorgun hissediyorum.
Sadece bir kez kendimi gerçekten aşırı mutsuz hissettim.Ve bunun evden çıkamamaktan olduğunu biliyorum.Pencerenin önünde geçip geçip derin enfes aldım, meditasyon yaptım, nefes egzersizi yaptım falan, biraz hafifledi.Konforlu bir ev ortamına, ailemle birlikte, yeterli yiyecek, içecek, temizlik malzemesi, su, netflix, bol bol kitap, internet , vs sahip olduğumuzu düşündüm.İnsanlar hastanelerin yoğun bakımlarında, tersane,inşaat,maden ocaklarında çalışıyorlar.Kenya'da elleri 20 sn yıkayın diyorlar ama o kadar suyumuz yok diyen insanlar yaşıyor.Ailesinden kilometrelerce uzakta yalnız başına karantinada insanlar var.Ya da minik çocuğu olup, yabancı bir ortamda ya hasta olursam çocuğumu kime emanet edeceğim diye endişelenen ebeveynler var
Ve bu durum uzun sürecek gibi.Bu adamlar kim süreç yönetmek kim.Şu ana kadarki gidişat karşılaştırıldığında İtalya'dan bile yüksek hızda ilerliyor.Kullanılan testlerin güvenilirliği yok gibi, iki testte negatif çıkan insanlar tomografide pozitif çıkıyor.Sağlık personeli doğru düzgün korunmadığından çok sayıda sağlıkçının enfekte olduğu bilgisi dolaşıyor.Bu hızda yayılım devam ederse sağlık sistemi İspanya'da olduğu gibi .Pff
