18 Nisan 2020, Cuma
saat: 04:02
Şimdi buradan bir arkadaşıma yazdım
"Korku mütemadiyen üfleniyor kulağına"
Anne kuzusu, sen var olmasaydın korkumun şekli daha farklı olurdu sanırım. Aslında sanmıyorum, öyle. Daha önce de yazmıştım, "insan ölümden sevdiği bir insanı kaybettiğinde ürkmüyor, senden bir parça onunla berzahta beklediği için galiba" demiştim. Fakat içini doldurman gereken, beslemen, büyütmen gereken, "o yalnız yapamaz, bensiz ne yapar" dediğin biriyle hayatı sürdürüyorsan, korku hakikaten mütemadiyen üfleniyor kulağına.
Ne olucak şimdi, nasıl olucak. Sarılmadan bir dosta geçer mi ömür. Külüne muhtaçtın hani komşunun!
Bahar geldi, babamın mezarına çiçekler ekicektim ben. Kendime bir bahçe yapıcaktım altında babamın yattığı. Evden çıkamıyorum!!!
