01 Mayıs 2020, Cuma
saat: 15:38
Diğer amcamında kanser olduğunu öğrendiğim dünden beri...
Yani işte böyle şey oldu.Hani çok da şey yapmamak lazım hissiyatı.Günlerin sayılı olduğunun tokat gibi çarpması.Ölüm gerçeğinin yaşadığın her anda yüzde elli ihtimal olması.
Binlerce duygu aynı anda kafasına üşüşünce insanın..Nasıl biri olmalı veya peki ne yapmalı sorusunun anlamı uzaklaşıyor.
Hadi diğer amcam gözden ıraktı.Bu hem babam hem benim hem müdür için zor bir süreç olacak.Sonu belli ama akla getirilmek istenmeyen ısrarla umud yaratılmak istenen süreç.
Beynimiz ne güzel önlem almış.Sadece başkalarının başına geleceğini ummayı düstur edinmiş.Bencilliğin dik alası.
İyi tamam eskisi gibi olmayacaktı hiçbirşey.Hatta birtakım tohumlar filizleniyordu içimde.Niye böyleyim ki.Çok saçma diyordum habire son günlerde..
Başa aldık.Sen istediğin kadar restart düğmesine bas.Değişimin bizzat kendisi gelip senin abuk subuk değişim çabalarına bi müsade kardeş deyip öyle bir basıyor ki düğmeye..Kalabiliyorsan aynı kal bakalım.
Azılı iyimser olarak umut baki tabi.Minnacık bir ip yakaladım ve çekiştirmeye başladım.Mücadele hiç bitmeyecek.Ta ki kendi tavuklarımın yumurtalarını toplayana kadar.Olmasa da yolunda öldük deriz demi ama..
Şu kesin..Dünya daha güzel olacak.Biz ile veya bizsiz..
