05 Kasım 2020, Perşembe
saat: 15:56
Bak bişey okudum bilinçli ebeveynlik kitabında..çoğumuz yapamam zihniyetimizi beslemek için kendimizi sabote ettiğimiz durumlar yaratırız..işlerimizi ertelemenin sonucunda başarısız olduğumuzda bunu yetersiz olduğumuz duygusuna dönüştürürüz.....bir noktada hayatımızda olumlu bir değişiklikler başlatsak bile bunu uyumsuzluk olarak algılarız ve değişikliği terk edip pasif durumumuza dönmek isteriz..
Bu yüzden demek ki ben etrafımdaKi endişeli İnsanlara tahammül edemiyorum..bana ayna tutuyorlarmış..bastırdıklarımı su üstüne çıkarıyorlarmış..o yüzden başladığım şeylerde başarılı olduğum anda hızla olay yerini terk ediyorum..piyanoyu tam konservatuvar aşamasında bırakmam, sergiden sonra fotoğraf makinesine dokunmamam, lisede sınava hazırlanırken özellikle hiç matematik sorusu çözmemem, işe odaklanmam gereken her an elimi telefona yapıştırmam, şimdi yüksek lisansta dersleri ve proje yazmayı sürekli ertelemem, hatta korona yokmuş gibi takılma inadım bile..hep sabotaj kokuyor..bu terk edişler yüzünden bu kadar farklı başlangıç var hayatımda..
Bana sorsan da hayatı akışına göre yaşıyorum..Uzaktan seyredebiliyorum..herkesi affediyorum..Herkesi affetmiyormuşum ben kendimi kontrol edebildiğim algım yıkılmasın diye onlara boyun eğiyormuşum..defnenin isteklerimi yapmaması karşısında kızmam da bu yüzden..onu da kontrol edemediğim düşüncesine dayanamıyorum..Bu hayata güvensizliği öğrenmiş olmalıyım..
Valla iyi gelmişim buralara..Demek ki varmış bi potansiyel..
