09 Kasım 2020, Pazartesi
saat: 10:51
Bu dünyada beni seven tek kişi annem... Başka beni hiç kimse sevmiyor. Beni gördüğüne sevinmiyor. Kimse beni özlemiyor. Beni sevdiğini söyleyenler, özlediğini söyleyenler, öylesine canımı yakıyor, öyle çok canımı acıtıyor ki onlardan kaçıyorum. Ortaya çıkmıyorum, kimseye yaklaşmıyorum, tanıdık insan görmek istemiyorum, sosyalleşmek istemiyorum. Sadece beni seven güven veren birinin beni iyileştirmesini istiyorum. Yargılamadan, tüm sırlarımı anlatabileceğim ve beni farklı görmeyecek birinin, beni yargılayıp bana kızmayacak birinin, ne yaparsam iyi biri olduğumu bilen , beni kısıtlamaya çalışmayacak birine öyle çok ihtiyacım var ki. Hayatımda ilk defa bunu kendime itiraf ediyorum, birine ihtiyacım var, herhangi biri değil beni olduğum gibi sevebilecek biri, açık görüşlü nefret taşımayan , şiddet taşımayan biri. Şu an takılıp kaldım , sıkışık kaldım ilerliyemiyorum. Depresyondayım. Birinin elimi tutup beni buradan çıkarması lazım yoksa bir yıldız gibi öylesine kayıp gideceğim, hiç varolmamış gibi, hiç sevilmemiş ,hiç sevmemiş gibi,bir iz bırakmamış gibi. Canımı yakanlara zarar vermek istemiyorum, kimseye kızmak istemiyorum, kızma gücünü kendimde hissetmiyorum. Savaşma gücüm kayboldu. Uçuşan rüzgara, derin dalgalara karışmak akışın içinde bir olmak istiyorum. Mutlu olmak istiyorum ,savaşmanın birşey getirmeyeceğeni hissediyorum . Gücüm yok, yapay dünyalardan sıkıldım ,aldığım yaralarla boğuşmaktan sıkıldım. Teslim olmak istiyorum
