29 Aralık 2020, Pazartesi
saat: 03:29
Dayımın ölümünü hala kabullenemiyoruz. Buraya Ölüm yazarken bile içim el vermiyor, yok ya dayım ölmedi, mümkün değil, şimdi arıycam konuşcaz diyorum, aramaya cesaret edemiyorum. Yazıcam rüyamış bu beraber gülcez diyorum, yazmaya cesaret edemiyorum.
Sizde tanısaydınız çok severdiniz.
Ah annem, öyle üzgün ki, teselli edecek bir şey bulamıyoruz. Öyle ağıtlar yakıyor ki, içim parçalanıyor...
'Haydarım nasıl unuturum ben seni
Senin beni gömmen lazımdı ben seni verdim kara topraklara
Keşke biraz kötü olsaydın da bu kadar sevmeseydim seni
sen benim tek çınarımdın"
içim paramparça günce...
çok üzgünüm
