15 Ocak 2021, Cuma
saat: 20:27
2014 aralığının sonuna geliyorduk sanırım. Dövizli askerlik işinden kurtulmuştum. Halkbanktan çıkarken yaşadığım rahatlık duygusunu asla unutamam. Bugün, çok yakın şiddette, yenisini yaşıyordum gemi adamları sınav merkezinden çıkarken. Sonunda chief oldum. Başım göğe ermedi, ama artık kambur değilim.
Ekim-aralik arası darallardan daral beğeniyorduk. Babaannem öldü, 2 hafta geçmeden covid 19 teşhisiyle babamın halası öldü. O süreçte dedem covid teşhisiyle hastaneye yatırıldı, küçük dayım evde ağır geçiriyordu. Hiç birini görmeye gidemiyorken telefon konuşmalarımızda hiç bir şey yapamamanın dayanılmaz ağırlığına kilolar ekliyorduk. Bu arada, oturduğumuz blokların zemin katlarındaki dairelerin,kolonlarını patlatıp inşaat demiri sergisi yapıyor olduklarını öğrenmiştik ve kiralık ev arıyorduk. Öte yandan, saçma sapan kavgalardan bunalmış ve yol ayrımından geçmiştim. Derken her şey çorap söküğü gibi geldi. Ev bulduk, taşındık, dedem hastaneden çıktı,dayım iyileşti.
Kendi odamdan, kendi yatağımın üstünden, kendi kitaplığımın karşısından, kendime ait alanımın, en kendime ait ortasından yazıyorum.
Odama giriyorum blues çalıyor. Lükse bak. Odam diyorum odam. Kamarama daha çok ait hissetmek, eve döndüğümde hoş olmuyordu. 10 yaşındaydım, en son kendime mobilya seçtiğimde. Ranza... şimdi sadece kendi zevkime göre kurduğum odam var. Hoş oda benim değil, hissettirdiği iyi şey benim.
Dövmemi çok seviyorum. Yağ oranı %18 olan vücudumu çok daha fazla seviyorum. Saçlarımı makinaya vurunca kazandığım rahatlık pointslerden plak tedavisi biraz çalıyor olsa da sonucu görmeye değer. Her plak 3. Gün dişlerimi zangırdatıyor. Henüz 6 hafta, ama fark farkedilebilir farklılıkta.
Sınav başarısı hediyesi olarak, acoustic cumhuriyetimin duvarları için, rustik viski dispanseri, ve bir kaç kanvas baskı fotoğraf sipariş edeceğim.
Bugün kurduğum cümleler, anneannesinin donunun danteli gibi tamlamalarla dolu gibi hissettim. Belki de, hep öyleydi ve ben farkında değildim.
Ufaktan piyanoya başladım.
Arivederçi
