10 Şubat 2021, Salı
saat: 06:17
Bilmem kaç satırdır bağırıyorum güncem. Yorgunum... Üzerimde tonlarca yük varmış gibi hissediyorum oysa ki günlerim, çabam, özverim, fedakarlıklarım bu denli boşa giderken. Oysa ki aslında bu kadar emeksizken. Kendime dönemeyen şu boşa çabalarımla sabrımın son noktasındayım artık. Bir dostmuşsun gibi burada haykırıp sesimi çıkartmaktan başka hiçbir şey yapamıyorum. Yitik, çaresiz ve sevgisiz hissediyorum. Kimse görmek istemiyor güncem, duymuyor kimse sesimi, kayboluyorum farketmiyorlar...
İçimden binbir hedef ya da hayal geçerken kolum kanadım kırılıyor gibi yere serpilmiş kalkamıyorum, yürüyemiyorum. Anlatamıyorum ki nasıl bir mental zulüm.
Her gün biraz daha kızıyorum kendime nasıl bu kadar çabasızım neden bu kadar çabasızım bilmiyorum. Hastayım ben güncem, kemiklerim daha çok sızlar yaralarım daha çok çıkar, nefesim daha az gelir, başım daha çok titrer, midem daha çok bulanır oldu. Ama bunun ötesinde bişeyler var beni bu yatağa bağlayan, ben onlarla mücadele etmekten yoruldum. Ailemden yoruldum, ailem benden yoruldu, gönlümden koptu güncem kendimden vazgeçip mutlu olsunlar diye çabaladıklarım.
Annem zaten hiç beni kabullenmedi. Sanki lanetli çocuğuymuş gibi dışladı beni hep. Beni hiç istememiş aldıracakmış babam engel olmuş. Bana hamileyken de dedemin başına kötü bir olay gelmiş, babamın ayrı bir olayı olmuş bu yüzden de hep üzüldüğü için beni erken doğurmuş. Bu çocuk hayırlı değil demiş hep o yüzden beni hep suçlar, ben annemin hiçbir olayda beni haklı gördüğünü, övdüğünü duymadım. Babamsa çok sert bir adamdır. Hep kendi istediği olsun, kimse ona karşı gelmesin hep saygı görsün ister. Çok zor ve aksi bir insandır. Her zaman bu evde kavga gürültü, huzursuzluk, sorun ve hastalık vardır. Ama Bana karşı artık o kadar kayıtsızlar ki sanki herkes 'bir tekme de ben atayım' der gibi saldırıyor bana. Neden kalkmıyorsun? Neden böylesin? Sen şöylesin sen böylesin... Ben bu kadar da eleştirilecek kadar kötü, halimden anlaşılmayacak kadar zayıf biri miyim? Bir hiç miyim? Bu kadar mı değersizim?
Ne istiyorsunuz benden, size daha ne vermemi istiyorsunuz?
Sırf siz mutlu olun diye sevdiğim bir şehri bırakıp yanınıza geldim, sırf siz huzursuz olmayın diye sevdiğim insanı hayatımdan çıkardım, sırf siz istediniz diye yurtdışına gidemedim, sırf sizin aklınız kalmasın diye gelen iş teklifimi ger çevirdim, sırf siz rahatsız olmayın diye arkadaşlarımı eledim, evde oturdum, bütün işlerinizde size yardım ettim, gittiğiniz her yere çocuk gibi sürüklenerek keyfim isteğim dahi sorulmadan gittim! Artık 29 yaşımdayım güncem çocuk değilim ve onların istediği bir çocuk olmak için gösterdiğim çaba, verdiklerim kaybettiklerim altında ezilip içime kapanıp silik bir insan oldum! Şimdi ise işe yaramaz, başarısız, beceriksiz, sorunlu çocuk oldum! Ya ne istiyorsunuz benden ne! Diğer çocuklarınız sizi düşünmeyip hayatlarını istedikleri gibi yaşarken iyiler ben sırf sizin yanınızda olmak için gösterdiğim merhametten dolayı zavallı oldum!
Sabah kalkıyorum ayrı surat, öğlen biraz yardım edip işlerine yaradıktan sonra yine iyi akşam da başka surat. Sürekli bir eleştiri, sürekli aşağılama, değersizleştirme! Yıldım artık! Yemin ederim ki yıldım! Yapmayın diyorum anlayış gösterin bu kadar çabalayıp eve kapanmak bana ağır geliyor anlayış gösterin diyorum sanki duvara konuşuyormuşum gibi daha fazla yükleniyorlar üstüme! Ne istiyosunuz ya! Şimdiye kadar ne yaptıysam hepsini söyledim, asla başka biri gibi davranmadım. Erkek arkadaşım oldu annem Ankara'ya geldi ilk işim onu tanıştırmak oldu! 'Türkiye'de yaşayamazsın ayrılacaksın' dedi ayrıldım! Buraya döndükten sonra başka bir erkek arkadaşım oldu baktım dışarıya çıkarken vs sorun oluyor onu da söyledim 'kafana göre hareket edemezsin' dediler ayrıldım! Ankara'da kalmanı istemiyoruz dediler döndüm! Yunanistan'a gidemezsin dediler gitmedim! Orda çalışmazsın dediler çalışmadım! Senin işe ihtiyacın yok dediler biz sana istediğin yeri açarız dediler tamam dedim beni sindirip sindirip sonra da 'Gaillardia beceremez' dediler! Ben naptım? Bir bok mu yiyorum söyledim! Bişey mi yapıcam izin alıyorum, haber veriyorum, vicdan yapıyorum, dinliyorum, susuyorum, ilgileniyorum. Ya sırf hasta oluyolar diye üzülmesinler diye evden ıkmadım ben tüm arkadaşlarımı kaybettim! Hasta oldum o sürecin yarısını tek başıma yaşadım, hep tek başıma mücadele ettim! Üzüntümle de sevincimle de arzumla da heyecanımla da hiçbir zaman beni anlayıp yanımda olmadılar. Neden? Gaillardia kolay lokmaydı onlar için bir insan çocuğuna bu gözle bakar mı ya! Gaillardia madem evde iş yapsın hizmet etsin hastaymış kimin umurunda sonuçta bir bok becerememiş bu hayatta iş yapmadın mı surat laf söz... Beni bu noktaya getiren sizsiniz! Bana bunu yapan sizsiniz! Tamam maddi olarak her şeyi yapıyorsunuz, yapttınız asla sözüm yok güya ne yapıyorsanız da bizim için yapıyorsunuz ama eksik olsun artık! Yapmayın burnumuzdan getirecekseniz! Ben yoruldum! Benden bişey kalmadı artık! Benim bir hayatım, yaşamaya dair enerjim kalmadı. Soldurdunuz tüm renklerimi, hayallerimi, heveslerimi, tüm o beni mahvettiniz. Benden geriye hastalıklı bir beden, öfke, depresif bir ruh, sevgisizlik ve kendine değer vermeme kaldı.. Alkışlayın kendinizi, sorumlusu sizsiniz!
