15 Mart 2021, Pazar
saat: 03:57
Hayat ilk nifak tohumlarını önüme ekti sanırım. 14 yıl önceki aşklarımdan biri gecenin bi vakti yazıp naber diye whatsappta belirdi...
İlk bi hal hatır derken, annemle o dönem tanıştığı, hatta aileleri tanıştırdığım için anamı sorunca oradan sohbet başladı ve yaklaşık 3 saat falan aralıksız yazıştık. Aşırı dostane konuştuğumu düşünüyorum. Evlendiğimi söyledim 3 ay önce, durumdan bahsettim ve ben gelsem 4 ay önce benle evlenir miydin? Dedi. Valla evlenmeye programlanmıştım o ara evlenebilirdim dedim. Şansımı skim diye yükseldi. Aşşırı tatlı bi konuşmaydı aslında. 14 yıl önceki ilişkinin kritğini falan yaptık ve o yıllarda yazdığım 1-2 güncemi kopyalayıp gönderdim ona. Lan bana kimse bu kadar aşık olmadı yaaa diyerek hayıflandı. Tam bi ruh hastasıydı bu arada kendisi. O kadar huzursuz bi insandı ki, banu ile birlikteyken çoğu zaman o gelmişti aklıma.
Banuyla yaşadığım bi kaç olayı anlattım ve o da kendisine benzediğini tasdikledi böylece. Kolombiya’da otelin çatısına çıkıp, intihar etmeye teşebbüs ettiğimi, kolombiyalı ekip otosu eşliğinde intihardan vazgeçtiğimi falan anlattım. O napıyodu o esnada dedi, “geber” diye bağırıyodu dedim. “Oha aynı ben” diye mevzuya noktayı koydu. Nikah fotomu yolladım, karın benden güzel allah kahretsin diye yükselip son halini yolladı. Aşırı giderli hala.
Dünyanın en sıkıcı adamı olan babamın sözüyle güncemi bitireyim: hayat, sen planlar yaparken başına gelenlerdir.
