14 Ağustos 2021, Cuma
saat: 04:50
Sıkıcı ama en azından anlam arayışıyla dolu hayatıma devam ediyorum. Babamın tek derdi iş bulmam, hanımın tek derdi çocuu koymam, benim tek derdimse aynı bu dertlerle yaşayabildiğim kadar yaşayabilmek.
Huzur ve huşu içinde yaşıyorum. Ara ara ortalığı şenlendirecek mallıklar yapıyorum, vadeli işlemlerde 20bin lira kaybetmek gibi , babama söylemeden hanımla konuyu çözdük. Eski bi adrenalin bağımlısı olduğumu, bana imkan tanımamasını, saldığı noktada çoluğu çocuu satabilecek kapasitede olduğumu kendisine idrak ettirdim. Ne kadar olgun, aklı selim gözüksem de içime o ruh girdiği anda her şeyi yapabilme kapasitemi birebir gördü.
Bu süreçte major bir değişim yaşamadım. Mköydeki ecin kiracısı çıktı, yerine yenisini buldum, arabayı sattım, parasını kaldıraçlArda kaybettim, sonra bi kısmını stoklardan geri toparladım falan.
Bu ay çocuk denememiz nihayete eremezse, önümüzdeki ilk süreçte tüp bebeğe geçmeye karar verdik. Amele gibi skişip durmaktan sıkıldım. Olsun bitsin artık. 8 aydır evliyim ve baya ilginç geliyor bu kadar benimseyip aidiyet hissetmem. Sanki 14 yıldır falan evliymişim gibi yaşıyorum. Sanırım tek sıkıntım şu an işsiz olmam ve babama iş arıyorum diye yalan söylemem. Zerre skimde değil niyeyse işsiz olmam. Kirayla evin masrafı falan çıkıyor ve aşşırı yeterli geliyor şimdilik. Dinlenerek, gözlemleyerek ve tembelleşerek geçiriyorum bu dönemi.
Bu ülkede yaşanan bunca afet ve sıkıntılardan dolayı biraz depresifleştim ve sanırım hanımın makedon doğumlu babasının belgeleriyle makedon vatandaşlığı sürecini kovalayacağım. Dayyip’in ölceği yok, çocuum 20 yaşına kadar dayyiple büyüsün istemiyorum. Her fikre açığım günce.
Öpüyorum
