03 Şubat 2022, Perşembe
saat: 16:09
Şu sıralar Everly Brothers'a sardım.
Ayrıca Elvis Presley ve Johnny Cash'e karşı birtakım duygusallıklar geliştirdim.
Elvis Presley'nin siyahi müziği beyaz kitlelere saygıyla taşıması ve bir anda dünyanın en ünlü insanı haline gelivermesi. Fakat daha sonra Beatles ile birlikte müziğin -bildiği her şeyin- değişmesi ile birlikte güçten düşmesi. 1969 senesinde Suspicious Minds ile bütün dünyaya yeniden kendini kanıtladıktan sonra sahne showlarının bozulmaya başlaması ve vefatı... Ama üzülmemeliyim çünkü bugün kendisini Z kuşağı bile tanıyor. Çok az müzisyen var ki herkes simasını biliyor. Ben aslında rock-n-roll'a hep mesafeli olmuştum, hepsi birbirine benziyor diye. Ama çok sevdim. Bence kaybolmamalı.
Johnny Cash'in ise kimliğinden ödün vermeden tarafsız kalabilmesine çok saygı duydum. 2009 civarı kendisine az da olsa sardığım bir dönem olmuştu. Netflix'te belgeselini izledim geçen. Adam gibi adam. Çok karakterli adam ve çok maskülen sesi ve lirikleri var. Bir kadının re'sen saygı duyacağı bir prototip. Maço demiyorum, maskülen diyorum.
Kaan Sekban "insanların dar gününde yanında çok kişi oluyor ama asıl iyi gününde kimse yanında olmuyor" demişti. Çok doğru. Terfi aldım, ofiste iki üç kişi dışında tebrik edenim yok! Bir kısmının aklına gelmemiştir kutlamak, malum ilan da edilmiyor ama diğerleri bakımından; başarının uyandırdığı haseti ve hazımsızlığı sevgiyle kucaklıyorum :)
