22 Şubat 2022, Salı
saat: 15:27
Insanların Instagram ile kurdugu bağı ürpertici buluyorum. Biriyle fotoğrafını paylaşmaya bu kadar anlam yüklenmesi ne acayip değil mi? Ya da biriyle fotoğraf koyduğum zaman o kişinin kendisine değer verdiğimi düşünmesi, koymazsam tam tersini düşünmesi falan. Belki de boomer olup cikmisimdir ama boomerlik vallahi daha iyi bu durumda.
Insanların, kendilerine verdiğim değeri sosyal medya davranışlarıma göre yargılaması düpedüz yasantima, yaşam bicimime müdahale etmeye çalışmaları aslında, ve sosyal medya her türlü sınırı ortadan kaldırıyor. Yeni fark ettim ben de.
Tırt tırt kavgalar.
Bir de stalk olayı var mesela. Ben kimse o kadar da yapmaz diyorum ama bariz, yapıyor insanlar. Tanışır tanışmmaz, bir sosyal medya saldırısı, geçmişte kimle nerede ne yapmış kime ne demiş...
Gizleyecek bir şeyin olmasına gerek yok, fakat on yıl önceki , senin bile hatirlamadigin bir gerçeklik lök diye üstüne giydirilebiliyor mesela.
Ben açıp kimsenin profilini incelemiyorum bile, hele herhangi bir fotoğrafa yapılan yorumlar vb ikincil etkileşimlere bakmam bile. Her şeyden önce sıkıcı yani.
Mesela takildigin insanlarla ilgili yorumlar. Yanımdaki insanlar supruntu de görülebilir, çirkin de olabilir, dışarıdan bir göz olarak beni bu ortama yakistirmiyor da olabilirsin. Ben kendimi yakıştırıyorum ki o ortamda bulunmuşum, o insanlarla takilmisim. Ve bugün sen de benimle takılıyorsun, demek ki ortaya çıkan sonuçtan memnunsun, ya da, belki başka biri de senin için aynı şeyleri söyleyecek. Bu da ayrı bir nokta.
Daha da onlarca senaryo ile örneklerim ortalama bir sosyal medya kullanıcısının rahatsız olması gereken/gerekebilecek şeyleri.
Yok bence insanlık, serbest erişimin getirdiği o tertemiz atmosferi solumak için yeterince evrimlesmedi. Ve, şu anda, sosyal medya kullanırken bunlardan şikayet etmek Stockholm sendromu gibi bir durum. Çok da seviyorum aslında bir playgroundum olmasını, tam benlik işler. Yani hiç de öyle kapatasim falan yok Instagram hesabını mesela, ya da diğerlerini.
Ama her şey gibi, bunlarda durdukları yerde zararsız duramiyorlar. Geleceksin, bakacaksın, her etkileşimi sapik gibi inceleyeceksin, kendini kiyaslayacaksin, niye ahmetle fotosunu koydu benle koymadı diyeceksin, yargılayacaksin, etkilestigim gördüğün insanlarla ilgili muhtemelen beni üzecek yorumlar geliştireceksin, ve bunları bana söylesen de söylemesen de bir şekilde hayatıma sokacaksin. Çünkü sınır yok. Hatta gidip beğendiğim şeyleri falan inceleyip, o kadar laf ettiğin büyük firmaların yaptığı kategorizasyon işini mikro düzeyde yapacaksın.
"AA ne güzel ara sıra hoşuna giden şeylerin koleksiyonunu yapıyor" diyip geçemeyeceksin.
Benim sosyal medyayla gerçekten problemim yok, benim problemim hep insanlarla. Ama bu da böyle olmaz, ben hayatımın bu kadar moleküllerine ayrıştırılmasından, insanların benim iletişimim yerine sosyal medya hesaplarımin yıllardır süregelen akışından hakkımda düşünceler geliştirmesine rahatsızım.
Üstelik bu çok zayıf kullanımıma rağmen ve bu tip şeylere olabildiğince kapalı olan hesaplarım üzerinden yapılıyor. Üstelik bu hemen herkes tarafından yapılıyor. Ben bakmıyorum diye bunlar olmuyor değil.
Biraz düşüneyim. Üstelik, bu hesaplar kapanınca bile hakkında bir sürü yorum yapılıyor alttan alta "instagrami olmayan erkek/kadın" vb.ya da şimdi bunları kapatmam da aslında, bu densiz insanlar yüzünden bir eylem yapmak olacak.
Bilemiyorum altancim.
Derdi mi yok acaba insanların da, böyle şeyler yapıyorlar?
saat: 19:54
put myself in the same fucking circle again. no way out.
happy? not at all. peaceful? not even slightly.
any sort of portrayal is obscured? indeed.
why can i not function?
that is the problem, that is the question.
why is it not possible for anything to retain.
i want life to freeze. i do not want anything around me, anything at all to move even a little bit. i even despise the hidden circulation within.
but who cares?
it continues to move, and move, and move. unstoppably. just moving. making even me move. i don't want to move. i moved enough.
just leave me in my current state and freeze it. freeze everything. no actions, no reactions whatsoever.
i am not even longing for the positive kind of changes. no changes, no changes at all. I want to keep my position, and do nothing to succeed that.
i wanna live here forever. i wanna die here. i dont want any better place. i dont want any improvements. i just want to see that i can sit here. i just want to know that i can sit here for 500 years.
i am sick of progress, i am sick of changes, i am sick of any sort of motion.
dont want to contribute to anything else. dont want to join in anything else. dont want to enjoy anything else.
not that i like what i have. just want to halt, just want to desist.
why is noone resisting the motion? why nobody cares that each and every single one is doomed to move? this perpetual motility, this abiding evolution is killing me, destroying my self, decomposing my mind, disintegrating my soul.
for the irony of it, i am unequivocally immobilized against this carnage. all of us are immobilized. but i dont hear any other voices.
cripes, it is silent.
