06 Nisan 2022, Çarşamba
saat: 12:23
istanbul'a her gelişim bir öncekinden daha acılı sonlanıyor. Annem nemli gözlerle özlüyorum diyor. Biliyorum, ben de özlüyorum diyorum, ama bu uzaklık bana iyi geliyor'u susuyorum.
Yetmez gibi gece Müfit, tüy yumağı kustu. İçim parçalandı amk.
O çok istediğim, bir yıldır beklediğim evi buldum. Bugün akşam üzeri kontrat yapacağım. Daha iyi hissettirmesini beklerdim. Tatminsizlik mi yoksa kesinliğin sorumluluğunun ağırlığı mı emin değilim, bi his var. Havaalanındayım. Ne gitsem ne kalsam havaalanı arafında, bir kioskta su satan robot olsam ne güzel olurdu. Kimse beni beklemesin, kimse beni özlemesin.
Neyse, neyse.
Ne çok şey oldu yazmadım. Hayatımda F. var 6 aydır. Geçmiş ilişkilerimdeki benin hayaleti gibi. Büyümüş, değişmiş, gelişip makineleşmiş ben ve eski ben. Büyük bir şefkatle karşılamaya çalışıyorum çocuksu kıskançlıklarını, özgüvensizliklerini. Ama bazen aynı K. gibi oluyorum. Onun bana söylediklerini söylerken buluyorum kendimi. Hiç bitmeyen sınavları bi türlü veremiyorum.
Gerçi kendime haksızlık etmemeliyim, geçen gelişimde K. gece Bina'ya gelip beni buldu ve tekrar benimle beraber olmak istediğini söyledi.
BEN AYRILMAK İSTEMİYORDUM Kİ SENDEN SEN BENİ ÇOK DARLADIN, HUZUR VERMEDİN, İTİP KAKTIN ONDAN AYRILDIM dedi.
:)
Böyle baktım yüzüne. Ne garip o an, bana bunu söylediği an, yaptığı hiçbir kötülük aklıma gelmedi. Şunu yaptın diyemedim. Bana seni nasıl bırakıp gidebilirim geri geleceğim söz veriyorum dediği gün hariç.
Sözünü tutmuş sayılır mı?
Kendime bakıyorum. Kendi kendisinin hayaleti, öğrendiği duyguların kodunu girip otomattan düşen maskeyi takıp dolaşan bir kadın oldum çıktım.
Neyse gidip imzayı atayım, akşama kutlamaya çıkar herkesi çok sevindiğime ikna ederim çok gülüp çok içerek. Kendim hariç.
