23 Ağustos 2022, Salı
saat: 06:07
İnsan değer verdiği, üstüne düştüğü birini kaybettiğinde bence, en çok verilen onca emeğe rağmen o kişiyi kaybetmesine üzülüyor. İnsan ne kadar emek verirse o kadar kaybetmezmiş ya da emek verdikçe kaybetme ihtimali azalıyormuş gibi hissediyor. Hayatın en büyük acımasızlığı burada gelip çatıyor. Her konuda acımasız ama bu konuda çok net acımasız.
Siz onu hayatın acımasızlığından korurken, diğer bir ironi de onu hayatta tutmaya çalışıyorsunuz aslında. Ama işte hayat tüm kancıklığıyla gelip bütün ömrünüzü üzerine örttüğünüz, pamuklara sarıp sarmaladığınız kişiyi sizden çekip alıyor. O kadar emek,çaba size büyük bir vicdani rahatlık vermiş oluyor sadece. Yastığa başınızı yıllar geçse bile huzur içinde, en azından “ne kendim ne de başkası elinden geleni yapmadın diyemez” diyerek uyuyabiliyorsunuz.
Gecenin bu vakti babamın attığı bi video, uyumama ramak kala beni tekrardan yastığa başımı neden huzur içinde koyduğumu hatırlattı. Kalbimin ağrısı 76 yaşıma da gelsem geçmeyecek biliyorum. Geçmesin de.
