27 Kasım 2022, Pazar
saat: 06:38
Yazmak için en iyi an ne biliyor musun? Sarhossun ve yorgunsun, uyusam mi diyorsun , ama aslında uyuyasin da yok. Işte o an.
Ve ben tam o andayim, yine.
Duymaz sağır, uydur bağır.
Türkiye'yi özlüyorum. Benim orada çok sevdiğim ve aslında hep orada takildigim arkadaşlarımin bazıları, beni ziyarete geliyorlar.
Benim klasik problrmlerim var tabii, bir yabanci görmüş gibi oluyorum. Biraz eda baba ile ilgili hislerim gibi oluyor. Mesela, o kadını hiç tanımam ama şarkılarını dinleyip videolarını izleyince çok ayniymisiz gibi hissediyorum ya, arkadaşlarım da öyle oldu işte. Anılarımızı düşünmek sanki eda babanın kliplerini izlemek sesini duymak gibi, sanki bu insanları hiç tanımıyorum ama çok aynıyız izlenimi, izlenim de değil hissi veriyor, bunca yıldan sonra çünkü, klasik işte, nasıl herkesin değişmesi falan. Ve geçmişe bakıp şu an nasıl aynı olabildigimizi görmek, en basitinden , kalp ısıtıcı bir durum. Benim hatırladığım abilar, duygular... Bir garip kendini hatirlama halı falan. Çünkü,/ama/ değil "çünkü", arkadaşlar iyidir.
Ve aslında arkadaşların bu kadar iyi olması, insanın psikolojisinin iyi durumda olduğunu da gosteriyordur.
Ben aslında sabahları çok düz uyanırım, kendimi buna alistirdik yani. Fakat geçen gün, sabah , birini arayıp "kahkahalar içinde uyandım" demişim, rüyamı anlatmisim. Cidden pek de komikmiş -ben hatirlamiyorum-. Bana, "nasıl kahkahalar içinde uyanabilirsin, nasıl içten içe mutlusun?" Diye sordu.
Galiba mutluyum bayagi.
Bence insan böyle olabilmeli, rüyalarından kahkahalar içinde uyanabilmeli cidden de. Neden böyle cozemesem de, kendim için cidden sevindim doğrusu.
Bence bu, biraz iç rahatlığı ile ilgili, kendini suclamamakla ilgili.
Çünkü, bütün geçmişime dönüp bakinca, kendimi hiç bir konuda suçlu hissetmiyorum. Hiç bir konu belki beni tatmin edecek gibi sonuclanmadi, ya da mutlu edecek gibi, fakat bu sonuçların hiç biri ile ilgili kendimi suçlayacak bir durumum olmamasi, yani elimden gelen her şeyi yapmış olma durumu, belli ki içimden kahkahalar fiskirmasina sebep olabiliyor, hayatımın beni tatmin etmeyen/mutsuz eden her yanına rağmen.
Işte boyleyim, bu kadarim, hiç görmediğim insanlara aşık, hiç görmediğim insanların duygularıyla mutlu, kendi halinden memnun, tutunabildigi yoldan gururlu biriyim. Kalp kırıklığı aslında mutsuzluğa sebep değil. Neşeli endişeler, ayak bastığım her yerdeler.
Içimdeki kocaman kalp kırıklıklarına çok mutlu bir insanım. Ve aslında kimseyi istemem.
Güldüm.keyfimden.
Birini özlemek bireysel bir duygudur, paylaşılmasına ve cogaltilmasina gerek yoktur. Paylaşıldıkça küçülür.
Siz yine de bana kanmayın. Belki de benimkisi, kazanmayı umduğum savaşların çoktan bitmiş ve herkesin kaybetmiş olmasındandır.
Hayirz oralara gitmeyeceğim.
Biliyor musun, gizli gizli bile olsa bana duyulan her sevgiyi adrese teslim hissediyorum aslında, duyuyorum. Yaşadığım sevgisizlik buna rağmen.
Sonunda hep canın yanar. Adam haklı.
