03 Ocak 2023, Salı
saat: 16:57
Baglanma ile ilgili her şey aci veriyor. Tam olarak kocaman bir aci veriyor. Elimi attığımda bulamadığım için, bir süre sonra elimi atmamaya başladım. Zamanla bunu da öğrendim. Ona mi kırgın olayım, hayata mi, kendime mi bilmiyorum.
Dünyanın en kötü çocukluğunu ben yaşamış olamam. Gördüğüm örnekler gibi neden olamıyorum. Terk edilmeye dair korkum beni yerle bir ediyor. Özgür hissedemiyorum.
Hep bir insandan sadece bir tane var diye dusunuyorum. Baska bana uyacak kimse olmayacakmis gibi.
Açmaya kalktığım defterleri kapatayım mi artık. Güvenli bir bağ hissedemiyorum bununla aramda. Sanki orada degilmis gibi. Önce elimi uzatmaktan vazgeçtim, sonra elimi uzatmayı denedim, gene geç karşılık bulunca öfkeden duramadım. Tuhaf ki bu sefer gönlümün alınmasını da beklemiyorum. Bana kimse bir şey yapamazmis gibi geliyor. "Hazırda orda olacak" diye senet imzalayıp, bir ay mum gibi davransa anca öyle yatisirim. Ama onu da hiçbir insan evladı yapmaz. Kimse uğraşmaz. Kimse dünyaya beni yatıştırmak için gelmedi.
Birlikte gülmek, birlikte şaşırmak istedim. Ama İnsanlar hazır ve nazır beni mi bekleyecek, bunun ayari ne? Ben tedavi mi olacagim bu durumda. Kendimden mi vazgececegim. Vazgececeksem ne kadar vazgeçeceğim.
