24 Eylül 2023, Pazar
saat: 04:07
Aşık taklidi yapmak çok yorucu. Kişiye, hayata, ideallere vs. Tam uykum gelirken daldığım ve birden yorulduğumu hissettiğim bir an. Bu saydıklarımın hepsine ait aşık olunacak çok fazla şey varken hiç birine tutkuyla aşık olamama hali kendi adıma çok üzücü. Mış gibilerle yaşamak, belli kalıplara kendini sokmaya çalışmak, zorlama açıklamalarla durumu idare etmek ve herkesi kandırabilmek. Akıllılık sandığım şeylerin aslında bütünüyle aptallığım olması ve bu aptallıklarımla yıllarımı harcamayı göze almam.
Bu konudan bağımsız, tek arzumun çocuk sahibi olma kısmı bile bir aşk noktasında değil. 27 tane çocuk verseler elime yarın, bir sonraki gün farklı bir isteği kendime arzulama anlamında hedef koyabilirim. Ne kendime güveniyorum, ne düşüncelerime, ne isteklerime. Tek kaçış noktamın depresyonumun oluşu ve onu çevreme sağlıklı izah edebilmemden ötürü o anlarımda hiç rol kesmeden tamamen kimseyi sklemediğim tek anların onlar olması.
Geçen ay ılıcada çoğk güzel bi otelde baya toscana style bi yerde keyif içinde 3-4 gün kaldık, arada paşalimanı’ndan taşlardan halk style denize de girdik, momo beachde akşam 10-11 gibi şezlonglarda cigara da içtik bayılana kadar. Bunları yaşarken normal hissediyorum, hatta keyifte alıyorum ama aşık değilim. Hayata, hayatımdakine ve gelecek olanlara karşı hep rol içindeyim. İnsan 40 yaşına gelip hala dal yarak olabilir mi? Çok net olabiliyor ya.
Yani dönsem eşime desem ki ben sana o kadar da aşık değilim ya falan diye o kadar sevinir ki benim adıma. Ohh ya der en azından ne istediğini aramaya başlicaksın, senin adına çok sevindim falan der. Öyle de müthiş bi insan.
Kendi arayışlarımı sürdürürken Türk olma mevzusuna takıldım. Türklükle ilgili araştırmalara, millet anlamında hangi kavramların bu konuya dahil olduğuna, ulus milletin bizde ki oluşumuna, ittihat terakkiye vs vs sağlam giriş yaptım. Hoşuma giden kısımlar oldu. Yurtdışındayken hep bi Türklükle ilgili bazı açıklamalar yapmak zorunda bırakılırdım. Ne kadar kompleksli durumlar olduğunun farkına vardım. Bundan sonraki yurtdışı seyahatlerimde paşam gibi yanıma yeniçeri kostümü falan alıcam hatta.
Neyse ne diyoduk. Ben bi pepe’yi özlüyorum sanırım gidenlerden ve hayatta olanlar. Kendim gideli çok oldu ama özlemeyecek kadar unuttum kendimi. Nerdeki kendimi özlemeliyim onu bile bilemiyorum.
Çocukluk arkadaşım mert’le çeşmedeyken kafam tşşşşk gibiyken konuştuk sohbet ettik falan. İstanbulda 10 yıl yaşadı görmedim ve karşılaştığımızda çocukluğumzdaki gibi sarıldı. Antalyaya taşınmışlar mnkym. Dedim tamam yeni gayem seninle bağlarımı arttırmak olcak söz. Neyse ist’e döndüm mesaj attım, herif cevap yazmadı 10 gün mnk ahsbdbsba. Neyse sonra konuştuk ettik, daha sağlıklı ifade ettim kendimi, o da “olur abi hepimiz mücadele içindeydik kusur yok ortada “ diyerek gönlümü ferahlattı.
Bu ay sonu babamı izmitte dağ başında bi zayıflama rehabilitasyon kampı gibi bi yere 1 aylığına bırakıcam. Çocuğunu anaokuluna bırakan veli psikolojisindeki gerginliği taşıyorum üstümde. Ya babama iyi bakmazlarsa gibi anlamsız bir gerginlik.
Tanrı Türk’ü korusun aghsbsba
