01 Ekim 2023, Pazar
saat: 00:19
Bugün tam bir hafta oldu ama hala atlatamadım.
"Beni kabul ettiğin için çok teşekkür ederim. Sizi aylarca hatta senelerce aramamış olmama rağmen beni kabul etmen... İşte gerçek arkadaş dedim!"
filan...
O an "kazanılmış" görülmenin şaşkınlığı ile "keşke gelmeseydim" diye düşündüm. Halbuki ne arkadaşlığından keyif alırım, ne çok yakın bir dost olarak görürüm, ne de muhabbetinden keyif alırım. Bahsettiği süre içerisinde aklıma bile gelmemiştir. Kendisi benim nezdimde ilgiyle izlenen ziyan bir hayattır. Hani hep hayatı senden daha yavan geçmiş bir arkadaşın olsun istersin ya. O cipsle, mısırla izlenendir. Ama acırsan yetime; döner koyar dötüne.
İlk 5. dakika dış görünüşümle ilgili eleştiri getirdi. Gözlerim düşükmüş. Evet günaydın gözlerim düşüktür.
Dövme yaptırmış, bana akıl vermeye çalıştı dövme yaptırmak istersem diye... Ben asla dövme yaptırmam, yaptırana da ergen gözüyle bakarım. Bir de yani bir insanı dış görünüşü ile ilgili eleştirebilecek en son kişi olabilir misin? Ne bileyim, ayna much?
1 saat boyunca hayatının artık ne kadar iyi olduğunu anlattı. Bilmiş tavrı ve o müstehzi gülüşüyle. Onun klasik bir küçümseyen gülüşü var ya - hani etrafındaki herkesin ona acıdığından bihaber sergilediği gülüş.
Benim aynı problemlerim devam ediyor mu anlamak için yokladı. Ben de - küçük gördüğüm insanların yanında her zaman yaptığım gibi - her şeyin çok kötü olduğunu filan anlattım.
Kahvesini içip gitti sonra, yeni sevgili yapmış. İşi varmış... Yıllardır aramayan biri için çok cürretkar.
Psikiyatristi herhalde asosyal bir hayat geçiriyor diye bir checklist vermiş, eski arkadaşlarınla barış vs. Anlattı zaten geçen hafta da yazlıktan arkadaşları ile buluşmuş. Onu sevgiyle büyük bir ekip olarak karşılamışlar. Sanıyor ki "ben onları aramasam da bana çok bağlı arkadaşlarım var". Öyle müthiş birisin çünkü sen, sensiz olmaz sensiz olmaz. Lmfao.
Böyle kalitesiz insanlara prim vererek acınacak duruma düşüyorum. Benim arkadaşlarım böyle genel olarak. İyi bir strateji ile kurmadım hayatımı sanıyorum. Ya da aslında arkadaşlarım hiçbir zaman önemli olmadı benim için. İnsanın çekirdek ailesi olur o kadar. Kimse kimseyi kandırmasın.
Sonra Bottega'dan yeni bir çanta alarak eve döndüm.
Övündüğü şeylerin aslında ne kadar acınası olduğunu düşündüm de düşündüm. Gerçekten hala kötü durumdaydı. Öyle olmak istemezdim diye dehşete düştükçe, "her şeyi aşmış" konuşmaları aklıma geldi.
Onun dışında her şey aynı biliyorsun sevgili Günce... Ve bu atalet ömürlük sanıyorum.
saat: 00:37
Ve sonra da fark ettim ki, ben artık bambaşka biri olmuştum. Başkalarının mutsuzluklarından, talihsizliklerin beslenen. Her şeyi herkesten daha fazla yapmak isteyen. Bir adım geride olanların beş adım geride olduğunu teyit etmeye çalışan. Önündekilerin önüne geçmek yerine - arkadakiler yaklaşıyor mu lan diye kendini perişan eden.
Artık umutlar iyice azaldı. Bazı şeylerin hiçbir zaman gerçekleşmeyeceğine inanmaya başladım. Eskiden bir şeyler olsun isterdim; olurdu.
Hep diyorlar ki inanırsanız olur. Çok uzun süre inandım. Ama edilgen davrandım.
Aman bu saçmalığa ayıracak vaktim yok. Neresini anlatayım şimdi?
