07 Ocak 2024, Pazar
saat: 02:48
Google a zamanında yedeklenmis ve bihaber olduğum kimi fotoğraflar var, ben eski telefonla gittiler sanıyordum. Aradan geçen yıllarda da hiç fark etmemiştim. Ve tabii ki sevgilim benim tablete bakarken gizli kalsa ya da silinmiş olsa daha iyi olacakların bir kısmı pirtlayiverdi. Ne güzel, hiç arıza cikarmadi, tam tersine, "ne olcak cloud falan kalmıştır bı yerlerde, ister kalsın ister sil." Dedi. Tabii benim terslikler bunla kısıtlı değil, proje sonlandırıyorum sonuçta, tıpkı daha önce olduğu gibi her gün ayrı bir şey çıkıyor ordan burdan. Ama bu kez hiç bir şey sarsamadi, ne de güzel.
Sonra ben gittim, nerede bu fotolar arayıp buldum. Yüzlerce cer çöp doldurmuş benim hesabı, sil sil bitmiyor, fakat güzel nostalji oldu. Öyle ilginç hisler içine hiç girmedim, bayağı yabancilamisim bir zamanlar pek samimi olduğum pek çok insanı, fotoğrafları silerken hiç içim sizlamadi doğrusu.
Bu hoş bişey değil de normal bişey. Ben zaten o geriye dönüş hikayelerine hiç inanmam, hani oluyor ya bazı dizilerde, taa çocukken aşık olduğu kızı evlenip barklandiktan sonra görüp hala sevdiğini falan anlıyor tipler. Hikaye gelmiştir hep bana. Açıkçası, bir yıl önce aşık olduğum kişi bile bambaşka ve çok alakasız gelir bana ayrılıp o bir yılı tukettikten sonra.
Ama onun dışında çok arkadaşlarımı gördüm, bulunduğum ortamları falan gördüm fotoğraflarda. Ne hoş, dünyanın pek çok yerinde bulunup, pek çok farklı güzelliklerin parçası olup, yaşlı genç pek çok insana dokundum. Hep de hoş hoş iletisimlerim oldu, şanslı miyim ne. Bir kere daha sevdim yasantimi. Kim ne derse desin, ben hep olumlu etkiler yapmaya çalışan bir insan oldum. Güzel güzel de becermisim doğrusu, hem de insanların kültürü, ülkesi, dili fark etmeksizin. Büyük tatmin. Idi. Artık tatmin anlayışım başka, başka arayışların var. Aradıklarını bulmak için yaklaşık kırk yıl dolanıp durmuş biriyim, ne nerede öğrendim. Neyi az neyi çok istiyorum öğrendim.
Hayat sanki düştüğüm bir adaydi da, her yanını öğrenip özümsemek şu ana kadarki yasantimi aldı işte. Şimdi, güzelce yerlesecek bir yer bulabilir, rutinlerimi olusturabilir, en güzel meyveleri toplayıp en güzel baliklari yakalayabilirim.
Sanırım aradığım, içime uyan insanlar kaldı sadece etrafımda da, hayat da artık sadece oylesini veriyor. Daha ne olsun işte, bundan sonrası da benim güzel hayatım, beş yüz yıl yaşarım. Hiç geleneksel toksisitelerle ya da streslerle de kendimi hirpalayamam. Bundan sonrası için artık, "her tür tekniği öğrendim, paleti tamamladım, paletten çıkacak her türlü karışımı tecrübe ettim ve her tuvalin dokusunu öğrendim" ve daha bir sürü şey diyebilir olduğuma göre, artık rahat rahat yaparım resmimi. Oh be.
