08 Şubat 2024, Perşembe
saat: 05:51
en son nerde bıraktıysam eminim ordan cok da uzakta degilim..
kucuk kucuk calkantilar silkenelisler oluyor ama bi hayata donus yok
bi olu topragi serili ustume
yani her gun yeni yeni seyler geliyor onume halletmem icin ve hepsini yarina burakiyorum, ucu kacmis bi dengesizlik
hayatimdaki hic bir seyi mantikli bulacak, akil verecek, dinleyecek ya da en azindan ciddiye alicak biri yok eyrafta.. yalnizlik insani kabalastiriyo, tahammulsuzum ve yalniz kaldikca insanlardan daha daha uzaklasiyorum
is hayatimdaki stresi gereksizce benimsedim, oldugum yeri sevmiyorum ama mortgagei oduyor diye kirip dizimi oturuyorum.. bu migdemi bulandiriyor.. her migdem agzina geldiginde 3-5 ise basvuruyorum.. piyasalar bitik, kimselerden ses cikmiyor.. caresizce caresizligimi sevmeye calisiyorum
ask yok, zaten hic olmadi.. artik sadece bi nefes istiyorum, konusmayan , problem cikarmayan, arada sevismek olsun belki.. duygu istemiyorum..
hormonlarim up and down.. bedensel keyifsizlik ruhsal dengesizlikten bence
calkalanmaktan sikildim, durulmak istiyotum.. hayat kosturmacasi, is surekliligi, bahcesi garaj kapisi, komsusu, iviri ziviri..
ben overwhelmed degilim de neyim acaba..
az evvel 2 gunlugune bi yere kacayim diye bakindim, detox babinda.. bunca dert tasa varken , yapilacaklar , para harcanacaklar siradayken, 2 bin dolara kiyamadim 3 gunlugune.. yine midem bulandi.. kendi kabugumu tirmalayip cimmaya calisirken kendime kabuk yapiyorum..
5 yasindan beri mucize bekliyorum.. inancim kaybolmak uzere.. su gunlerde gelecekse gelsin o pirilti, yoksa geldiginde beni bulamayacak..
