20 Nisan 2024, Cumartesi
saat: 00:58
Ohhh günce.
Hayatın tuhaf bir döngüsünde hepimiz anlam arayışı içinde debelenirken ölüyoruz.
Akışta kal safsataları, yok bilinçaltı bla blaları derken psikiyatristimle öyle dakikalarca boş bakışmalara varıyor her düşünce eşiği ve bir şişe şarapla unutuyorum hepsini.
“Güvende hissettiğin alana git”
Dakikalar sonra;
“Güvende hissettiğim bir alan yok”
“Öyleyse güvende hissettiğin birinin yanına gidelim”
Sessizlik ;
“O da mı yok?”
“Kendim varım sadece”
“Anladım, o zaman kendini en iyi hissettiğin alana gidelim”
Adatepe’nin tepesinde, taşın üstünde oturuyorum hep.
O manzarayı hafızama kazıdım.
Her gidişimde dakikalarca oturuyorum..
Orası bana hep iyi geldi, sanki oraya aitmişim gibi anlattım herkese.. ve orası O’nunmuş.
Bu çok saçma değil mi?
Beni oraya çeken neydi?
