11 Eylül 2024, Çarşamba
saat: 01:45
Çok yorgunum fiziksel olarak da, ama daha çok ruhen. Lütfen biri bana yardım etsin, dayanamıyorum. Anlamıyor kimse nasıl olduğumu. Abartmıyorum, çok kötüyüm. Bana bir şey olmasından korkuyorum. Sürekli annem için sıra bekliyorum. Çocuğuma iyi bir anne olmama şansım olmadığından, kendimden götürüyorum. Sonuç olarak bu çok çok iyi bir anne olma ihtimalimi ortadan kaldırıyor. Standart şeyleri yapıyorum geçiyorum. Annemler haziran başından beri yardıma gelmedi. Melda kaç kez gelicem deyip iptal etti. Neda gitmeden geliceni söylemişti gelmedi. Kayınvalidemin zaten hiçbir yardımı yok. Çağdaş’a üç gündür mutfağı toplaması için yalvarıyorum. Gitti yattı yine. Gerçekten kötüyüm. Boğazımı sıkıyorlar sanki. Annem ananemin son zamanlarıymış gibi şeyler söylemese şu an bandırma’ya gitmezdim. Çünkü orada Arya iyice düzenden çıkıcak. Geceleri ben uğraşıcam uyumadığında. Gerçekten hiç istemiyorum. Evde en azından uyuyor. Daha hiçbir eşya hazır değil. Melda bugün gelip Arya’yla ilgilenecekti ve ben eşya hazırlayacaktım. Ama guess what? Tabii ki gelmedi! Yarın sabah erken gelcekmiş, sabah erken bize gelme Yenikapı’ya git dedim. Yarın gelmesinin ne manası var? Bir de yapayalnız hissediyorum kendimi. İnanılmaz eve kapandım, insan yüzü görmüyorum. Arya’yı parka götürdüğündeki yüzeysel arkadaşlıklardan sahte sahte hareketlerden nefret ettiğim için parka bile gitmek istemiyorum. Çağdaş’la iki kelime edemiyoruz. Yani bir insan geldiğinde sadece Arya konusunda yardım olmuyor, bana gerçekten iyi geliyor.
Bu psikolojik çöküntüyü kendim düzeltebilirim sadece. Hadi Ceydoş. Cesaret. Çok iyisin. Harika bir çocuk yetiştirdin. (Telefon backgroundumu Arya’nın bebecikken gözlerini gözlerimden ayırmadan elleriyle yüzüme dokunduğu bir live foto yapmışımdır.) come on Ceyda gather yourself! Ama mutfağı toplamam!
