10 Ekim 2024, Perşembe
saat: 00:46
İnsan gibi yaşamayı unutmak demek annelik. Çok değişik bir delilik hali.
Kızlar bu akşam kolay uyudular çok şükür ama oğlan zorladk biraz. Onla bende uyumuşum. Gözümü açtım saat olmuş on iki. Büyük kız tuvalete kalkmış bir daha dalabilsin diye onu bekledim biraz. Her zamanki gibi bir sürüde işim vardı tabi ki hiç birini yapamadım. Mutfak masasında ınstagram storylerine bakarken bir arkadaşımın harbiye deki Mabel Matiz konserine gittiğini gördüm. O anda aklımdan geçti işte, insan gibi yaşamayı unutmuşum ben anne olduktan sonra. Ama etrafımdaki kimsede bana kardeşim sende böyle değildin anladık anne oldun ama kendine gel hayatındaki zevk aldığım şeyleri yap yine bir diye tokatlamamış. Yalnızız hepimiz ya. Hepimizin aslında hiç kimsesi yok. Güzel şeyler yaşanırken ve onları sen organize ettiysen sen düşündüysen sen çabaladıysan sen yaptıysan o zaman etrafında herkes. Ama yoksa dipteysen, unuttuysan güzel şeyleri yapmayı herkes unutmuş oluyor. Ya da ben öyle yaşıyorum bilmiyorum. Belki de bu kadar ürkütücü değildir işin iç yüzü.
Dün akşam o kadar sikimtonik bir şey yaşadım ki sinirinin hala üzerimde olması ayrı, yaşadığım aydınlanmalar ayrı oldu. Bana mı oluyo sadece bilmem, bu yaşadığım şeyden sonra internet bile önüme gerçekleri önüme seren yazılar falan çıkarıyor mesela. Ya da algıda seçicilik oluyor diyelim. Neyse ne. Keske okudugum yazıyı komple buraya yazabilseydim. En önemli kısmını yazacağım ama , “kendimizi iyi biri olarak yansıtmamız, çoğunlukla vermemiz gereken tepkileri verememekle ilgili zayıflığımızın maskesidir.”
Oha çok iyi değil mi? Ben buyum işte. Ben iyi sanıyordum kendimi ben iyi değilmişim. Ben aman tadımız kaçmasın aman ağzımızın tadı bozulmasın Ali Rıza Bey diye diye vermem gereken tepkileri veremeyen o aciz insanmışım. İnsanlarda o vermediğim tepkiler yüzünden kendilerinde sonsuz haklar görmüşler, sınırları yok etmişler ve bana her şeyi söyleme beni her şeyle ithamlama hakkını elde etmişler.
Hep nasıl sonradan geliyo aklım başıma bilmiyorum.
Mal gibi hissediyorum bazen kendimi. Hayatımın aslında en doyum noktasına ulaştığım ama aynı zamanda kendimi çok dipte hissettiğim bi dönemindeyim. Bir zaman eşiği var hissediyorum. O eşikten geçince ya sonsuz dibi göreceğim ya da her şeyden kurtulup ruhumu özgür bırakacağım.
Yaşayıp göreceğiz.
