17 Kasım 2024, Pazar
saat: 22:19
depres depres nereye kadar be günce. üç haftadır gene ayarım bozuktu, hayvanların ihtiyaçları dışında hiçbir şey yapmadım. öyle sabahtan akşama kadar ağladığım dönemler gibi değildi neyse ki, ama çok tatsızdı yine de. hiçbir şey yapmaya değer gelmiyordu, hiçbir şey ilgimi çekmiyordu. geçen cumartesi abartısız bütün gün duvara baktım. tam geçmiş de sayılmaz, ama en azından iki gündür biraz daha insanca yaşıyorum. dün noel pazarı muhabbeti için mum neyin yaptım bütün gün. yemek bile yaptım; haftalardır tost, yoğurt ve muzla besleniyordum. neden diyeceksen bu kadar depresyon bu mevsimde, nedenini bilmiyorum. sonbaharda kafam iyi olur halbuki. neyse, dur bakalım inşallah yavaş yavaş toparlıyorumdur, yoksa daha uzarsa kabak oğlu kabak tadı verdi çoktan.
Rufus geldiğinden beri ev halkının durumu karışık. Limon ve Lazanya hala bana ayrı, Rufus'a ayrı trip atıyor - hırlamak, tıslamak, ne istersen var. ikisi de kedilere tahsis ettiğim odaya ayak basmaz oldu, verandada yemek yiyorlar. dolayısıyla her gün sabah akşam Limon tahtırevanla verandaya çıkarılıyor, sonra olur olmaz bir saatte kapıya dayanıp alacağını ister gibi miyavlıyor. Rerun greve gitti, eve girmez oldu, verandada İnsane Jane'in odunluğun tepesindeki kutusunda yatıp kalkıyor. Jane de tekrar ahıra taşındı. bakalım Rufus efendi dışarı çıkmaya başlayınca neler olacak? bütün düzen tekrar bozulacak büyük ihtimalle. orta doğu politikasından beter aq. haliyle bunları birine bırakıp New York'a yeğen görmeye gitme planlarım ilkbahara ertelenmiş durumda. zaten daha veletlere oyuncak örmek filan gibi planlarım var o zamana kadar.
annem her aradığımda telefonu yanında kim varsa ona veriyor - ya yengem, ya bakıcı, ya artık kimse. deli oluyorum. aramasam aramadı oluyor, arasam da iki laf etmek mümkün değil. zorla konuşturduğu insanlar da hemen en sevmediğim muhabbet konularına giriyor: yok Türkiye'ye ne zaman geliyorsun, yok evlenmeyi düşünmüyor musun. 1) çıkmaz ayın son çarşambasında, zira memlekete bir daha ayak basmamak için mebzul miktarda sebebim var; 2) kendimle zor uğraşıyorum, ne evlenmesi? ayrıca düşünsem ne olacak, düşünmekle oluyor mu? 3) ayrıca SİZE NE?? tabii ki asıl verdiğim cevap dansöz gibi kıvırmak şeklinde - hayvanları, sağlık sepet sorunlarımı veya gündemdeki herhangi saçma bir şeyi bahane ediyorum. aileyi özlemiyor değilim ama abim ve kuzenimden başka hiçbirini ahir dünyada tekrar yüz yüze görebileceğimi sanmıyorum, görsem de arkamdan neler diyeceklerini düşünmek bile istemiyorum. zor zanaat bizimki günce. gerçeğimle yüzleşmenin bedeli geçmişimmiş demek ki. varsın olsun.
