08 Mart 2025, Cumartesi
saat: 23:27
Evde çocukla ilgilenmek sinir harbi gibi benim için. Her ama her şeyimiz sürekli bir güç savaşı, en basit dediğime bile otomatik cevabı hayır ve ben gün sonunda eninde sonunda yorulup çileden çıkıyorum. Giyinmesi dert, soyunması dert, diş fırçalaması dert, yatağa girmesi dert, uyuması apayrı dert. Yani dert dediğim hepsini çok rahat yapıyor aslında ama ben deyince sürekli öteleme, öteleme, öteleme , ben bir taraftan hadi evladım, hadi çocuğum, hadi hadi hadi , en sonunda içimden hay aq niye yaptık bu çocuğu gün boyunca milyon kez bununla mı uğraşcam derken buluyorum kendimi. Suç çocukta değil bende bunu biliyorum, benden başka kimseye yapmıyor böyle çünkü. Ayrıca güya çok iyi ilişkimiz, çok sevgi doluyuz, kimseye anlatmadıklarını bana anlatıyor, güveniyor filan. Ama hiç bir isteğimi sallamıyor. Konuşuyorum karşıma alıp, tehdit ediyorum, sert yapıyorum, yumuşuyorum, tepki vermiyorum, sürekli strateji yapmaktan yoruldummmm. Bir de O. un sürekli alttan alta ne biçim annesin bir disiplin sağlayamadın mesajlarına maruz kalıyorum. Akşam oğlan yattıktan sonra vücudum salıyor kendini, ohh be sonunda diye. Tutarsız advranmaktan kendim bile yoruldum ama yaşamayan gerçekten neyin içinden geçtiğimi anlayamaz.Bıktım.
