10 Mart 2025, Pazartesi
saat: 08:45
10 günlük Domuz gribi + zatürreden sonra bugün ofise geldim nihayet... Bir şeyler değişiyor, birileri gönderiliyor.. Birileri geliyor...
Çalışma hayatı olmadan yapamayan kadınlardanım ama bazen sahiden yeter artık bir düzen olsun diye çığlık atmak geliyor içimden...
2 ay sonra evi kapatıp annemin evine taşınacağım günce. Çünkü her ay çöpe attığım bir para var ve onu çocuğumun geleceği için kenara koysam çok daha mantıklı.. Bekarlığa alıştım ve artık erkekler sahiden bana bir anlam ifade etmiyor. Çok üzgünüm ancak hislerimi kaybettim. Evet hayatımda biri var. İyi de bir insan vs ancak olmasa da olur. Çünkü sohbet edebildiğim, her anımda yanımda hissettiğim dostlarım var. Onların varlığı bana yetiyor.. Diğer türlü yalnızlığı da çok sevdiğim için melankolik değilim.. Artık değişime ve dönüşüme direnmiyorum.. Kendimi akışa bırakıp kontrollü gidiyorum.. Yarını hesaplamıyorum.. Allah ne dilerse o..
En önemlisi de umudumu hiç kaybetmiyorum çünkü kimsenin canını yakmadım, hakkını yemedim. Hep benim hakkıma girildi.. İçim rahat.. Yaşamaya devam..
