19 Haziran 2025, Perşembe
saat: 00:42
Şimdi minicik bedeniyle tam karşımda uyuyor. Güzel kızım minik Zeynam benim…
Çok uzun zaman olmuş sana gelmeyeli günce. Şimdi son yazdığımı okudum da hala -bazen- aynı şeyi düşünmüyor değilim :)
Minik bir kızım oldu. Küçüğüm, dünyam. Sanırım bu hayatta yaptığım ilk ve tek doğru şey sensin kızım.
Hala kimlik problemi yaşıyorum. Eski beni çok özlüyorum. Anne olmadan öncekini de değil daha eski bekar beni. Ama bunu hissedince öyle bir vicdan azabı oluyor ki.. bu bebeğimi sevmediğim ya da alışamadığım anlamında değil sadece eski özgürlüğümü en basiti rahat tuvalete gitmeyi bile özlüyorum.
Değiştim sanırım hemde çok değiştim. Önceden amaan onuda o zaman ki dark düşünsün diyen ben artık bir dakika sonrasını bile düşünür oldum. Rahat bi anne olacağım derken planlı bi anne oldum. Kimse bana başta demedi ki bebekler rutin sever diye. Kendime öyle çok şaşırıyorum ki… 7 aylık oldu ve ne zaman oldu hiç anlamadım. O büyüdükçe benim içim sızlıyor, korkuyorum. Normal mi?
Mutlu muyum? İnan haberim yok. Sadece kafese tıkılmış gibiyim. Bunun bebişle ilgisi yok. Zaten benim bebekle sorunum yok sorunum Y. ile. Beni yoran o başka bişey değil. Akışına bıraktım ne yapalım hayat ne getirirse onu yaşayalım.
Çok şey var anlatılacak ama nerden başlayacağımı bilemiyorum. En kısa zamanda geleceğim. Şu an minik uyanmadan biraz uyuyayım :))
