22 Haziran 2025, Pazar
saat: 21:30
Gelmiyor içimden hiç bir şey yapmak. İlk defa böyle hissediyorum. Kapalı ve uzun bir kaydıraktan sağa sola çarpa çarpa kayıyorum. Hala çıkışa gelemedim. Arada nefes alıyorum ama çoğu zaman nefesim kesiliyor. Öyle hissediyorum işte.
Çok kızgınım. Neye kızgın olduğumu bilmiyorum ama. Belki de biliyorum farkında değilim. İşte böyle şeyler düşünüyorum sürekli. Duruyorum ve sadece düşünüyorum. Aptal gibi. Akışa teslim olamıyorum ne zamandır. Nereye çıkacak yol, ne yapacağım bilmiyorum. Hayatta ki en korktugum sey belirsizliklerle dolu bir süreçti, şükür o korktuğumda başıma geldi.
37 senelik yaşamımda yine ilk kez geçen gün camdan aşağı atsam kendimi dedim, kafamda rahatlar sonsuza erişirim dedim. Düşünceler beynimi yiyor her gün, en azından biter dedim. Sonra çocuklar geldi aklıma hemen. Ne yaparlar ne ederler kim bakar nereye savrulur hayatları dedim. Ve annem geldi bide gözümün önüne. Benim gidişim onunda bu hayattan ruhen gitmesi olur. Yani yine birilerini düşünmekten kendim için bir karar veremedim. Hayırlı da olsa hayırsız da olsa kendim için bir karwe veremiyorum ben. Şahsi en büyüm problemlerimden biride bu.
Karşı tarafın bir ruh hastası olduğuna bugün bir kez daha kanaar getirdim bu arada. Manipülasyon tek işi olmuş, sürekli aşağı çekmek için uğraşan, benim enerjim düşünce kendini iyi hisseden bir ruh hastası. Bu saaten sonra tedavi edecek halim yok kimseyi. Sadece kendime sarılacak gücü tekrar bulmalıyım en kısa zamanda.
Saçma sapan bir gündü. Çocukların ikisini yatırdım. Büyüğü anneannede, tatilde. Şimdi onu bir arayıp mutfak toplamaya gidicem. Bide eskiden ne güzel hemen ağlayabilirdim herşeye. Artık ağlayamıyorum. O da çok sinir bozucu. İçime depiyorum her şeyi. Allah bana yardım etsin.
