05 Ekim 2025, Pazar
saat: 14:15
Babam ölünce yalan söylemeye başladım hayatımla ilgili yeni tanıştığım insanlara. Bunu hangi bilinçaltının komutasıyla yapıyordum şimdiki zaman diliminde hatırlamıyorum ama mutlaka vardır haklı bir sebebim.
Yazarken hatırladım.. sormasınlar diyeydi.
Mesela otobüste yan koltuk insanı..
Baban ne iş yapıyor deyince hemen başlardım yazmaya.
Ya ölmemiş olurdu ya kaza da ölmüş ya da kalp krizi geçirmiş. İntihar etti desem ohooo.. neden oldu nasıl oldu..
Zamanla yalanlarımın rengi değişti. Başka hayatlar anlatmaya başladım. Kimi zaman şarkıcı oluyordum kimi zaman evlenmek üzere bir genç kız.. 4 yıl tüm otobüslerde ve taksicilere yalan söyledim.
Kimse bana acısın istemiyordum. Ağır bir yük gibi atılmıştı omuzlarıma o yaşta bu his.
Babası ölmüüüüüş, babasını bulmuuuuş ah kızımmm, babasının boynundaki ipi mi kesmiş?…
Bu sesler yıllarca yankılandı içimde. Böyle bakılan biri olmak istemiyorum.. güçlü olmak, annemi üzmemek içindi bütün çabalar çünkü kaybetme yorgunuydum ve bir kez daha kaybetmekten korkuyordum. Güçlü oldum bende.
Bakın..
Annemin hayallerini gerçekleştirdim.
Bitiğim, sürünüyorum ama onu güldürdüm.
Ve şimdi herkes çok mutlu ben hariç.
Hayatım sikildi. Tek cümleyle bu oldu.
Kendim olamadım mesela.
Delirdi bu kız demesinler diye kendim olamadım.
İlk defa bu süreçte ağlıyorum.
Mutlak aşka kavuşamadım.
Kendime kavuşamadım.
Ve 40 yaşında kim olduğumu, ne istediğimi, nelerden mutlu olduğumu yeni hatırlıyorum.
Bu yıllar, eyyyyy yıllar siz nasıl bu kadar hızla tükenebildiniz?
Bana n’olmuştu?
Bütün bunlar nasıl oldu?
Nasıl bir uykudaydım ben..
Hezeyanlarım son buluyor..
Heyecanlanacağım günler yakında.. ağla kızım ağlama..
